Agile transitie in de energiesector

Wat moet je doen als een complex project met belangrijke stakeholders dreigt vast te lopen en de kwaliteit en voortgang in gevaar gaat komen. Opeens is het project op een plek waar niemand wil zijn. Dat de energiesector in een transitie zit, weet zo’n beetje iedereen nu wel, maar hoe komen alle goede bedoelingen samen en kom je vooruit.

Het energielandschap verandert door nieuwe duurzame energievormen. Dit stelt andere eisen aan infrastructuur, informatiestromen en processen. Geen onbekend verhaal. Maar daar is ook één energiedata-systeem voor alle marktpartijen voor nodig. Om dit te realiseren is een programma opgezet wat moet zorgen voor een nieuw gecentraliseerd systeem en de uniformering van de processen voor transporteren, toekennen en afrekenen van energiestromen (stroom en gas) bij de regionale netbeheerders.

Dit programma (C-ARM) is het grootste programma dat momenteel binnen de energiesector loopt. Het heeft grote impact op de sector en kent veel stakeholders met grote belangen, namelijk de 7 regionale netbeheerders en 2 landelijke netbeheerders. Dit maakt het een complex speelveld.

Het C-ARM programma was aanvankelijk opgezet vanuit een traditioneel (waterval) model, maar liep niet volgens verwachting. In dit traject is “failure not an option”, dus moest het roer om, zodat er weer voortgang geboekt kon worden. Maar hoe zorg je nu voor een transitie die iedereen aanspreekt en werkt.

Maurits: “We zijn vervolgens met een aantal mensen binnen het programma bij elkaar gaan zitten om vanuit een taskforce te kijken hoe wij het bouw en acceptatieproces anders konden vormgeven. Belangrijk hierbij was om iedereen in een vroeg stadium in dit proces te betrekken, zodat verwachtingen helder zijn, er vroeg bijgestuurd kan worden en er bij oplevering geen verassingen zijn. Hierbij is Scaled Agile Framework (SAFe) als uitgangspunt genomen. Er was namelijk een grote hoeveelheid ontwikkel werk die gedaan moest worden, dan zijn meerdere teams nodig om dit binnen de geplande tijdslijnen te realiseren. Daarnaast biedt een aanpak middels Scrum de mogelijkheid om multidisciplinaire teams samen te stellen waarin de verschillende stakeholders zijn vertegenwoordigd.”

Er is voor een opzet gekozen met meerdere scrumteams die een duidelijke focus mee krijgen door middel van een Program Increment (PI) planning. Binnen deze PI hebben de teams de vrijheid om het werk over de 4 sprints binnen deze PI te verdelen.
In de teams zijn niet alleen mensen van de Systemintegrator en haar subcontractors die het systeem bouwen vertegenwoordigd, maar ook medewerkers van de centrale netwerkorganisatie en de verschillende netbeheerders. Hiermee hebben de netbeheerders direct inspraak op wat en hoe er wordt gebouwd en kunnen zij via het refinement en testtraject direct bijsturen waar nodig.

Deze opzet via SAFe geeft de flexibiliteit die nodig is om kort cyclisch te kunnen opleveren en bijsturen. Tegelijkertijd past dit goed binnen de traditionele en vrij zware governance structuur van het programma die nodig is binnen een traject met dergelijke grote belangen.

Maurits: “Door de tijdsdruk zijn we direct gestart met 5 scrumteams. In het begin was het even wennen aan deze nieuwe werkwijze, maar al snel begon het zijn vruchten af te werpen. Werken we nu volledig agile, nee. We hebben diverse facetten van Agile en Safe gebruikt, maar een aantal zaken wijken af van de standaard procedure, bijvoorbeeld door de vele belanghebbenden zijn de scrumteams iets groter geworden dan wat agile voorschrijft en de scope en tijd ligt al vast.” Je zag wel dat door de nieuwe aanpak de verschillende partijen meer begrip kregen voor elkaars werelden, doordat ze in een scrumteam samenwerken. Ook de voorspelbaarheid in planning en kwaliteit van oplevering (first time right) is toegenomen.

Eens verder sparren over hoe de ervaring van Marcadus uw implementatie trajecten beter kunnen laten verlopen? Neem gerust contact op. Samen weten wij tenslotte meer en wij delen graag onze visie en expertise.